Hookrock Festival (Dag 1) OC Rooierheide Diepenbeek (02-07-2021) report: Marcel -& photo credits: Freddie info organisatie: Hookrock info bands: Stef Paglia - The Dibs - WB & The Mercenaries - Bill & The Burners © Rootsville 2021

Na een aantal akoestische optredens achter de kiezen te hebben gestoken, werd het tijd voor eens wat anders. En kijk, daar was Hookrock editie 2021 al. En dan durven ze nog te zeggen dat Limburgers traag zijn. No way my friend! Ze hadden daar een mooi programma in elkaar gestoken en dus meer dan reden genoeg om richting Diepenbeek te trekken.

Tijdig vertrokken om niet te veel verkeerslast te hebben op de Antwerpse ring. Altijd een probleem als je van de “ene parking” naar de andere trekt. Ons geïnstalleerd in de gezellige B&B, en ik was er volledig klaar voor.
Terug een hoop bekenden tegen het lijf gelopen en het weerzien was meer dan hartelijk na deze maanden van muzikale onthouding. Het was een lekker weertje en de zon was van de partij dus had iedereen er best zin, vooral onze Nederlandse buren die massaal naar Diepenbeek waren afgezakt.

4 bands stonden op de eerste avond op het programma te beginnen met het Stef Paglia Trio. Stef is niet direct de onbekende, want gekend als het gitaarwonder van de Bluesbones en ondertussen als sideman bij Kat Hawkins. Hij is wel een bezige bij want ondertussen richtte hij ook zijn trio op met Geert Schuurmans op bas en Sven Bloemen aan de drums. Het zou alvast een stevige opener worden. Stevig was het wel, mar hetr was zeker genietbaar. Na de korte ‘Cissy Strut’ volgden ‘I Got It Made’ en ‘Blue Eyes’. Alles mooi in balans en een ritmesectie die goed op dreef was.

Tussendoor de nodige gitaarsolo’s die enkel het talent van Stef aantoonden. Met ‘Freedom’, kregen we een niet alledaagse cover van Jimi Hendrix. Verder op het menu songs als ‘Dirty Woman’, ‘Crush On You’ of het aangrijpende ‘Mystery Heaven, geschreven voor zijn overleden vader. Een mens werd er stil van. De set werd afgesloten met ‘Them Changes’ een fijne song van  Buddy Miles. Blijkbaar was er nog tijd genoeg want ons trio mocht er nog een toemaatje op geven, en dat werd ‘Green Light Girl’.

Lokale helden mochten hierna de bühne op, en dan heb ik het over The Dibs, een band met tal van bekenden. Zo hebben we  Peter Jacobs(zang), de onnavolgbare  Stanley Patty op gitaar. Bird Stevens op de bass, Mo Gomez op gitaar en Franky Gomez aan de drums. Allemaal mannen met veel ervaring dus. De band brengt rhythm and blues en blues en flirten met soul en rock ’n roll. Laten we wel wezen, dit was er eentje om in te kaderen. Wat een fijn optreden was dat zeg? Andere band, andere sound, met de soulvolle stem van Peter Jacobs en de fijne gitaarriffs van Stanley Patty, het geheel ondersteund door een retenstrakke ritmesectie, dat kon niet mislopen.

‘No Sleep’, ‘Take My Love’, ‘You Got Me Where You Want Me’ en James Carr’s ‘Pouring Water On A Drowning Man’, het volgde elkaar allemaal in snel tempo op en het swingde als de beesten. Het mocht dan even rustiger en we kregen een leuke “sleper” met ‘Anything’ met alweer gitaarwerk van Stanley van de bovenste plank. En het bleef swingen met ‘Little Mixed Up’, een vleugje Magic Sam bij ‘You Belong To Me’ en wat Little Milton met ‘Feel So Bad”. Hiermee waren we aan het einde van dit schitterende optreden beland maar echter niet zonder ons nog een afscheidscadeau te geven met ‘I Like It Like That’. Soulblues van de bovenste plank en daarenboven van Belgische makelij. Top! Op zondagavond 11 juli te bewonderen bij be-Mine Blues op hun "Sunday Evening Blues".

De avond gaat verder en de toppers volgen elkaar op, nu met Walter Broes & The Mercenaries. Zeg nou zelf. Een topper in het genre, dat mag wel worden gezegd. Walter Broes (Vocals, Guitar), Lieven Declercq (Drums) en Clark Kenis (Bass,Vocals) zijn altijd goed voor een fikse portie ambiance. De muziek van WB en zijn kornuiten gaat breder en dieper dan de down home rock-‘n-roll. Je voelt de drive van The Cramps, de border town vibe van Los Lobos, de blues van Louis Jordan en de twang van Dwight Yoakam – altijd met de signatuur van de peetvader van de roots: Walter Broes, de boss op gitaar.

Eerlijk, ik ben wel altijd fan geweest van diene gast. Party time gasten !! En een feestje werd het zeker ,en dat terwijl net op hetzelfde ogenblik onze Red Devils aan hun partij begonnen tegen Italië was al duidelijk van bij de eerste noten van ‘Big Sexy’ en ‘Messing With My Bread’. Het trio gaat er als een sneltrein vandoor en probeer het maar bij te houden.

Weinig of geen rustpunten in deze dolle rit vol van roots en pittige rock ’n roll. Broes laat iedereen genieten met songs als ‘Movin’ Up’, ‘Security’ of ‘When The Ship Goes’ down. Clarck Kenis plukt en trekt aan de snaren van zijn contrabass en laat ook horen dat hij zelf ook in bezit is van een geweldige stem, terwijl Lieven zich het ziel uit het lijf roffelt op zijn drumstel. Er werd gefeest als de beesten en bij sommigen leek Corina al volledig de wereld uit te zijn.

Jammer genoeg heeft niet iedereen het verstand om zich aan de maatregelen te houden. Je kan genieten zonder je te bezondigen vind ik dan. Enfin, dat klinkt misschien als het geleuter van een ouwe zeur, maar nu we wat meer mogen, laat het ons a.u. niet verknallen. ‘Sideshow’, ‘Come On Down’ en ‘Closed’ kondigden het einde aan van dit, alweer, op hoog niveau gespeelde set. Merci WB !

Afsluiter van deze eerste en al zeker en vast geslaagde dag: Bill & The Burners. Alweer een grote naam uit onze rijke Belgische blues-scene.

De naam zal u wel bekend in de oren klinken, want de band was samengesteld uit ex-leden van Howlin’ Bill en van de ter ziele gegane Slowburners. Ondertussen is er een personeelswissel geweest want Paul en Chris zijn uit de band gestapt. De band bestaat momenteel uit Howlin Bill( Wim de Vos - zang en harmonica), Magic Frank (Frank Pauwels - drums), Johan De Laet op gitaar  en Hans Van De Veene op bas.

Zoals u kan lezen geen onbekenden. De wegen van deze muzikanten hebben elkaar al tal van keren gekruist in het verleden. Terwijl de bandleden geregeld teruggrijpen naar hun roots en op tekstueel vlak vanuit de puurste traditie de mensen de blues willen laten beleven, staan ze evengoed met beide voeten in het heden. Dit vertaalt zich in een resolute keuze voor eigentijdse muzikale arrangementen waar de vonken en het spelplezier vanaf spatten.

Met deze combinatie probeert de band het publiek warm te maken, om niet te zeggen gloeiend heet voor de muziek die aan de basis ligt van al wat wij kennen, met name de Blues. Met drie hadden ze een truitje aan van de Belgische ploeg, maar dat hielp onze Duivels geen zier want op dat moment stonden ze achter. Who cares, want Johan de Laet liet zijn eerste vlammende solo op ons los en konden we genieten van ‘Love & Money’ en ‘Walking To My Baby’. Melancholisch en trager werd het met ‘Gone To Soon’ en ondertussen zat er bijna geen volk meer aan de tafeltjes, maar stond er een heel pak volk voor het podium.

Met ‘I’m Evil’ werd een ode gebracht aan Elvis en bij ‘Don’t You Know That I love You’ konden de aanwezigen hun stembanden smeren. Eerst kregen we nog het ietwat duistere ‘Don’t Answer The Door’, wat ik persoonlijk een schitterende nummer vind, maar daarna ging het crescendo met ‘Big Daddy Is Coming Home’, ‘Pay Bo Diddley’ om af te sluiten met ‘Walking Heartattack’. Doek over een schitterend optreden, maar jammer genoeg en ondanks de vraag van het publiek geen bisser voor de mannen.

Van deze fantastische dag onthouden wij dat het organiseren van een festival met enkel Belgische bands niet onmogelijk is en bovenal dat men daar ook niet inboet aan kwaliteit want er is zoveel talent in ons land. Ik onthoud ook dat het smaakt naar meer, dus op naar morgen en hopelijk met een iets meer gedisciplineerd publiek, want we willen alvast dat zulke evenementen blijven doorgaan en dat kan alleen als we ons aan de regels blijven houden, hoe moeilijk het soms is. Let’s keep the music alive folks !!!

Marcel

ook zij waren er...


alors en dance...

zelfs de shops waren open...

en dan worden er verhalen verteld...

it's voodoo time...

10:4 looks like we got us a convoy...